Hayata dair deneme-yanılmalarım var.

Deneyerek ve yanılarak yaşıyorum.

Deneyerek ve adımlayarak adresime ulaşıyorum.

Bazen alkışı bol başarıya ulaşıyorum.

Bazen tökezleyerek acı üstüne acılar yudumluyorum.

Bazen de (gerçekten) ne yaptığımı anlamlandıramıyorum.

Ve bıkmıyorum iki dere arasında şaşkın insan kalmaktan...


Canımın yandığı, sustuğu, korktuğu, küstüğü, garipleştiği günler çok.

Çok içinde altı çizili tanımım.

Çok içinde az ve biraz yüzerim.

Yüzme bildiğimi sanırım ama boğulurum her seferinde.

Her sefer başa dönerim, yeni bir cümle kurmak için.

İçin için ağlarım, sebep yokken ortalıkta.

Ortalık sakinken, kalabalık ve kaba yürürüm sokaklarda..


Kuşlar gibi kanatlarım yok.

Olsa da nereye uçacağımı hiç bilemezdim.

Çünkü dünyam küçük.

Çünkü dünyam hayalde büyük.

Çünkü dünyam birkaç şehirle sınırlı.

Sınırlı düşünür, sınırlı nefes alıp veririm yıllardır.

Sınırları zorlamıyorum o neden(ler)le...


Devletlere inanmıyorum.

Hükümetleri gereksiz görüyorum.

Muhalefet partilerini sivrisineklere benzetiyorum.

Bir de kalem varken, silahlardan acayip nefret ediyorum...


Ben şiirlere, ben edebiyata sarsılmaz derecede güven duyuyorum.

Şairlerin olduğu mecliste otururum.

Yazarın konuştuğu nutka kulak veririm.

Şarkı söyleyen sesi alkışlara boğarım.

Ve susanadam’a ve duranadam’a ve şiirsevdirenadam’a EYVALLAH derim.

Başka kimseye bir şey için AMENNA demem...


Yapmacık davranan insanlarla (nedense) işim olmaz.

Karşımdaki doğal olacak, kem küm etmeyecek, saçmalamayı da bilecek ara sıra.

Karşımdaki adam/kadın kendini kasmayacak.

Karşımdaki adabını benim için değil, duruşu ve kendisi için isteyecek...


Evet deneyerek ve çok yanılarak yaşıyorum.

Kimi zaman mutlu oluyorum çocuklar gibi.

Kimi zaman yaşamdan sıkılıyorum topyekûn bir şekilde.

Kimi zaman da sade ve sadece kendimi düşünüp, tek satırlı tümceler karalıyorum olmayan ve bilmediğim bir ben’e...