Analarımızın eski giysilerinden yapılırdı bizim bez bebeklerimiz. Eylül gülüşlü kocaman gözlü bebekler sevgiyle gülümserdi. Çocuk oyunlarımıza mahalle komşularımız yoldaş olur, ninnilerimize eşlik ederdi.Bezden bebeklerimiz çocuğumuz olur, küçük ayaklarımızda sallanırdı hayal evlerimiz..Çocuk oyunlarımızda bile, kötü söz düşmezdi ağzımızdan. Kan damlamazdı bez bebeklerimizin gözlerinden.
Mahallemizin ve komşu mahallenin çocukları, kızlı -erkekli top koşturur saklambaç oynar, ip atlardık.Misket oyununda ’çok misket topladın sen’ diye kavga etmez dövüşmezdik biz. Oyun sonunda yeniden bölüşürdük misketlerimizi.
Her şey doğaldı bizim zamanımızda.Rengârenk çiçekler vardı evimizin bahçesinde.Her mevsim bahar kokardı ’’ biz’’çocukların dünyası. Benim deniz kokan memleketimin sokaklarından kötülük geçmezdi.
Herkes evinin kapısının önünü süpürürdü. Evde olmayan komşularının da kapı önlerini süpürmeyi unutmazdı komşu teyzelerimiz Çöplerini komşu kapısına bırakmazdı kadınlarımız.’Bir kahvenin kırk yıl hatırı ’sayılırdı o zamanlar.
Rahmetli anam; bahçemizdeki sakız güllerini toplar, kocaman tencerelerde miss kokulu gül reçeli kaynatırdı.Reçel kavanozlara doldurulmadan önce’’ komşu hakkı ’’ayrılırdı .Tatlı sevmeyen ben, her nedense gül reçelini çok severdim.. Tadı damağımda kalan , çocukluğumun en güzel anılarından sadece bir tanesi.. Eskilerden kalan son güzellik olduğu için, belki de unutulmayanlar arasında , ilk sıralarda yer alıyor.Rahmetli anamın marifetli elleriyle yaptığı, misss kokulu ev yapımı gül reçeli. Annem okulda olunca ,nenem pişirirdi kuzinede ev yemeklerini.Çay demlenirdi soba üstünde sabah akşam .Dedem çok severdi çay içmeyi .Her gece ceplerinde leblebi şekeri bir avuç iğde olurdu. Ben çok seviyorum diye kağıt helvayı da ihmal etmezdi.
Sebze ve meyveyi mevsiminde yerdik.Sera girmemişti o dönemlerde yaşantımıza.İstemezdi canımız zamanından önce kavun karpuz.Kelek de çıkmazdı o zamanlar bostanlar.Gübre doğal olurdu.
Ne güzel kokardı dalında gül ve karanfil.Kiraz ağacında kiraz olurdu, kivi toplanmazdı zerdali dalından.kanserojen maddeler üretilmezdi laboratuarlarda.Bilim adamları hastalıkları iyileştirmek adına, aşı bulmak için sabahlardı.İhanet etmezdi insanın aslına..Genetiğinle oynanmazdı yaratılanların.
Uçurtmalarımız iki üç çıtadan ve gazete kağıtlarından yapılırdı. Özgürce koşardık sokak aralarında. Gece bile sokaktan eve girmezdik.Saatlerce koşturur, yemek yemeği unuturduk. Köşe kapmaca oynar, bisiklete biner macun yerdik. Kağıt helvaya dondurma doldururdu, mahallemize gelen dondurma arabasındaki Rıdvan dayımız. Bölüşürdük sakızlı dondurmayı arkadaşlarımızla...Şimdiki çocukların bilmediği ,çocukluğumuz ve biz çocukların uydurduğu çocuk oyunlarımız vardı bizim.
Hayat zordu, uç ucuna yetişirdi maaşı anamın babamın.. Çorapların sökükleri dikilir, giysiler yamanır ,gömlek yakaları ters yüz edilirdi. Kardeşler sırayla giysi ve okul kitaplarını devrederdi birbirine.Eskimeden yerine yenisi alınmazdı ayakkabımızın.Baba eve gelmeden sofraya oturulmaz, bütün aile sofrada toplanırdık. Bu değişmez kuraldı.Evde konuşulmayan dile gelmeyen, ama var olduğunu bildiğimiz kurallarımız vardı.Bilirdik çocuk aklımızla, komşular gelince, surat asmadan güleryüzle karşılanacağını.Kimsenin yüzüne kapı çarpılmayacağını..Gülümseyerek konuşurdu insanlar, selâm verirlerdi birbirine.İftira geçmezdi bizim mahallemizden..Ucuz değildi dostluklar.Haklı haksız araştırılır, taraf tutmazdı insanlar.
Komşunun bahçe duvarından, erik dalları inerdi bizim bahçeye. Her birinde kıpkırmızı erikler olurdu, uzanmazdı elimiz ’’haram’’ diye.İkinci adımın; isim annesi Şahika teyze, yıkardı ortalığı..’Kız mavişşş yesene şu erikleri, hepsi ziyan zebil olmuş yerlerde ..Neden yemiyorsun a yavrum çok seversin sen dalından meyve yemeyi’ Neneme seslenirdi .’Huuu komşum, toplayın yazık oluyor bu meyvelere.Ne desem yemiyor çocuklarınız, ben mi gelip toplayayım? Hadi toplayın ne olur günâh bak çürüyor dalında’ diye söylenir dururdu. Bu konuşmalar, sürekli tekrarlanırdı her mevsim.. Her mevsim diyorum, çünkü kocaman bahçesinde, her mevsime uygun meyve veren, meyve ağaçları vardı komşu annemizin..
Henüz ırmaklar kirlenmemişti,tersine akmazdı sularımız. Çocukluğumda çeşmeden su içilirdi.Gazete dergi alınırdı her gün evimize..Her sayfası tek tek okunurdu.Çarpıtmazdı yazarlar olayları.Satılık değildi kalemler.Çünkü yalancı edipler yoktu benim çocukluğumda.Kalemler köşe kapmak için, satmazdı kalem arkadaşını.Arkadan vurmazdı dostunu.Kendi çıkarları doğrultusunda kullanmazdı yazarlar kalemlerini.’İnsanlığın’ adı vardı eskiden..Çamura bulanmamıştı insanlık.Gerçekti yaşanılanlar.İnsanların maskesi yoktu benim çocukluğumda.
Sanal çıkınca ortaya, ahde vefayı unuttu insanlar..Herkes farklı telden basıyor kalemin ucuna..Bu alemde kim gerçek kim sahte ? Bazılarının yüzünde var maske. Maskenin altındaki suret görünmüyor..Kim erkek kim kadın? Kim genç kim yaşlı belli değil.. Yapışmış içiçe geçmiş surat ve maske.Anlaşılmıyor hangisi maske, hangisi suret.
Yalanı iftirayı şiar edinenler..
Dünyanın döndüğüne aldanmayın sakın ha..Sonunda hepimizin gideceği adres belli.Son durak mezarlık.
Çoluk çocuğumuza bırakacağımız en güzel miras, onurlu bir geçmiş.
Bu dünyadan göçmeden ’erdemli bir isim’ bırakmalıyız ardımızda.
Arkamızdan söylenecek güzel sözleri ,şimdi doldurun gönül heybenize....
’Onurlu ve dürüst insandı..Çıkar uğruna satmadı ne dostunu, ne de düşmanını’ demeli insanlar.
Yaşarken de öldükten sonra da..Dostlar dergâhında güzel anılmalı adımız..
Velhâsıl s/özün aslı..
Dostun da düşmanın da mert olanını karşımıza çıkarsın MEVLÂM.


DENİZ_DERYA35 (Deniz Derya Giritli)