Öncelikle tebrik ederim: İntikam konusunu, görebildiğim kadarıyla, doğru değerlendiren bir tek siz varsınız (Sessiz çoğunluğu oluşturan okuyucular seslerini zamanında çıkarmadıkları için kendilerini savunma hakkını kaybettiler.) Çalarssate karşı bir husumet söz konusu. Kahraman açık açık bunu belirtiyor. İlk intikam denemesi komuşunun müdahelesi ile yarım kalıyor ama ikincisinde başarılı oluyor.

Öyküde tezgahın üzerinde kahve varsa içilmeli mi? İki sebepten dolayı mutlaka içilmeli: İlki, öyküde içilmezse öykü için gereksiz bir detay olur ve anlatımı hantallaştırır. İkincisi konmuş kahveyi içmemek neredeyse konmuş şarabı içmemek kadar kötüdür. Kahveyi içtiğini belirtmeliydi; bence eleştirinizde kesinlikle haklısınız.

Mars ya da uzay yolculuğu bütün öyküde sadece mırıldanılan şarkıda geçiyor (O şarkı da bana ait değil zaten). Onun dışında kahraman standart bir şekilde iş seyahatlerine çıkan, bavulunu kabine almayı tercih eden (Böylece indiklerinde bagajları beklemek zorunda kalmayan bir karakter). Günümüz insanı. Hatta öykünün ilk (ve yürümediği için bir kenara attığım) halinde açılış şöyle bir cümleydi:

''Güney Afrika'ya mı uçacaksın? Ne adamsın sen! Geçenlerde de Amerika'ya gitmemiş miydin? Ne kadar güzel ya! Keşke ben de seyahate çıkabilsem...''

Kendimi Elif Şafak'a yakın hissediyorum. Onun kadar olmasa da seyahat etme imkanım oluyor. Yerleşik hayattan bir yana da sıkıntım yok ama ara ara insan yola çıkmalı. Havaalanları ve müzeler, kafeler kadar sık olmasa da ara ara öykülerime giriyorlar. Gezilerde notlar da tutuyorum ama öykülere yansımıyorlar (Bunu dedikten sonra da ekleyeceğim: Sıradaki öyküm gezi sırasında, öyküde geçen mekanı ziyaret ederken aklıma geldi.)

Saatin çalması komşulara eziyet oldu; haklsınız. İlk çaldığında ise hem komşulara, hem de kahramana eziyetti. Ama bu kahramanı yıldırmadı; intikam uğruna acı çekmeyi göze aldı. Bu da bir yerde benim kadınlarda daha sık gördüğüm bir davranıştı: Sırf karşı tarafı mutsuz etmek uğruna, kendisini de mutsuz etme. Daha derin sırlar ve ironiler içermiyordu bu öykücük. Süpriz finaller konusunda beni anlamanıza çok sevindim. Gerçekten yazarın başına bela oluyorlar bir süre sonra.

Roman konusunda daha önce de konuşmuştuk: Birincisi roman yazacak sabrım yok. İkincisi konu, karakter, zaman, mekan deüiştirmeyi seviyorum. Öykülerde bu özgürlüğüm var; romanda ise neredeyse yok. Üçüncüsü dilimin roman diline uygunluğundan emin değilim. Buna karşın roman konusunda ben sizden umutluyum. Umarım romanınız, bir çok Defter yazarının yaptığı gibi 'Bastır parayı, bassınlar kitabını' tarzı yayınevlerinden değil de, ciddi bir yayınevinden çıkar. Bunu hakeden bir kaleminiz var.

Macera dolu Amerika nedense Amerika'nın sesini yansıtmayan bir şarkı. MFÖ nün New York sokaklarında ise buranın ruhunu daha iyi yakalamış ama bugünü değil 80 leri anlatan bir eser. Öykülerimin geneli için değilse bile bu sefer ki için Elton John'un Rocket Man'ini öneririm. Öyküde mırıldanılan şarkı o çünkü.

Her zaman tartışmaya beklerim. En derin saygılarımla.