Bu öyküyü okurken farklı bir heyecana kapıldım. Okumayı yarıda kesip bu Aynur Engindeniz'in demek geldi içimden. Evet ilk kez bu duyguyla dolup taştım. Yani ben bu öykeüyü isimsiz ya da mahlaslı nerede okursam okuyayım sana ait olduğunu anlardım. Mara'daki sanatlı söylemlerin ayarında ve daha doyurucu miktarda, "odunluğa karşı çekirdek çıtlama merasimi" derinliğinde içsel ve psikolojik haller ( ki o öykülerin tadı bende bambaşkadır )... Yani bir şey var bir tat bir koku gizli bir imza. Ki ne zordur ve de ne özeldir o imzayı atmak satır aralarına.
Öykünün nesini yazayım.. ziyafet benim için. Bu artık net. Ben öykücülüğünün derdindeyim. Ve keşfinde her defasında. Çoğu şiirde bile rastlanılması hayal ifadeler. Çerçeveletilecek onlarca cümle var. Sevmiyorum çok övmeyi ve övülmeyi. Ancak bana bu heyecanı yaşatana sessiz kalamıyorum. Yani tek kelime abartı yok. Yazarımsın sen ya. Ömrümce okuyayım seni. Şiir tadında sanatlı ifadelerinle.