“Çocuğu dışarı çıkarın.”

“Şimdi söyleyin bakalım, Maktulü kim vurdu?”


- Ben Hâkim Bey. (Yaşlı kadın)

-Hayır, Hâkim Bey ben vurdum. (Maktulün karısı, küçük çocuğun annesi, yaşlı kadının genç ve güzel kızı.

“Neden vurdun kızım, insan eşini öldürür mü hiç?

-Ölmeyi kendisi istedi. Hatta mezarını bile kendi satın aldı. Arayı uzatmak istemedim. İki kurşun sıkmak nasıl olurmuş bende merak ederdi, onda denedim. Oldubitti. Öğrendinizse kesin cezamı, olsun bitsin.

“Suçu neydi?”
“Neden hem gülüp, hem ağlıyorsun?”

-Annemde yıllarca hem gülüp, hem ağladı da ondan Hâkim Bey.

“Nasıl yani?”

-Bir gün o maktul dediğiniz toprak altındaki canavar çıktı karşımıza. Babamızı yıllar önce kaybetmiştik. Annemden başka bizi koruyacak kimsemiz yoktu. Bir kâğıt fabrikasında gecesini gündüzüne katıp çalışıp, kazandığı bütün paraları biriktirip, hep bir ev almayı hayal ediyordu.Yine de yüzünden gülümsemesi eksilmiyordu.

Onun ağladığı tek gün, babamın ölüm günü olmuştu. “ Eğer ben ağlarsam, çocuklarım üzülür der, gülerdi.”

Sonra o canavar hepimizi enseden yakaladı. Önce beni kaçırdı, hamile olduğumu öğrenince… Mecburen yaşça kendimden büyük, işsiz, güçsüz bir adamla evlendim.

“Evlenmeseydin sende.”


-Babamın ahtı vardı. Çocuk aldırmayın diye, yoksa hakkını helal etmeyecekti. Mecbur kaldım.

Annem baktı ki gözümün yaşı dinmiyor, ben sevineyim diye bize düğün yaptı. Bütün düğün masraflarını kendi cebinden karşıladı. Bu arada oturacağımız ne bir evimiz, ne de evimize koyacak eşyalarımız vardı.

Maktul dediğiniz adamın hâlâ hiç bir şey umurunda değildi.

Annem, kendisi ve kardeşlerim rutubetli kiralık bir evde oturduğu halde bize satılık ev alıp, içini döşemeye kalktı.


Birkaç emlakçı gezdik.

Durup dururken ben bir ev beğendi, karar verdi o ev olsun dedi. Evi almaya karar verdik. Pazarlık etmek için ne kadar ısrar ediyorsak, maktul bizi engelliyordu. Bu nasıl alış veriş, anlayamadık.


Meğer amacı annemin paralarını almakmış.

Emlakçıyla önceden anlaşmış, 150.000 TL. Evi bize 250.000 TL. Aldırdı. Annem, mecburen bankadan 100.000 TL. Kredi çekmek zorunda kaldı. Kendisi de, hem ev, hem 100.000 TL. Para sahibi oldu.

Evin tapusunuda kendi üstüne yaptırmak için bize bin bir hile yaptı.


Öğrendiğimde ilk düşündüğüm çocuğum oldu. Böyle bir babayla beraber her akşam aynı sofrada karşılıklı çorba bile içmesi yanlış olur dedim.



Sonra kendimi düşündüm.

Lavaboya gittim… Kustum.

Dolabı açtım. Maktul dediğiniz adamın; bana, eğer onunla evlenmezsem başıma sıkacağı iki kurşunun sesini ölürken duyar mıyım dediği tabancasını aldım.


Kurşun seslerini duydu mu? Bilmiyorum.



“Karar”
“Okuyucunundur”






Gerçek bir öyküden kurgulanmıştır.





öyküsatıcısı2012Davidoff