Bazen gitmeliyim bir yere.

Tanımadığım bir şehrin sakini kalmalıyım geceleyin. Yıldız ortalıkta yokken göğe mai bakışlarımı asmalıyım. Hece hece vakitlerimi uykusuz kalan kedilerle paylaşmalıyım. Nefsimi öldürüp, merhamet dolmalıyım sivrisineklere...



Bazen inadına susmalıyım.

Ağzımdan tek kelime çıkmamalı. Sır küpüne dönmeli gürültülü adımlarım. Yaramaz yanım, kalabalık duygulara suskun kalmayı öğretmeli. Tezatlıkta düze çıkmayı bilmeliyim...



Bazen şiire küsmeliyim.

Hayat dediğin, şiirden fazlasıdır. Arta kalana kalmamalı düşlerim. Düşüncelerim benimle büyümeli. Benimle yürümeli sağ ve sol omuzlarımdaki iki melek. Benimle solmalı solacaksa çiçeklerim. Benimle yolculuğa çıkmalı yanında ömrümü harcadığım tek camlı pencerem. Ve benimle münazaraya katılmalı acayip fikirlerim...



Bazen keşkelere sığınmalıyım.

Eksilerimi çoğaltmalıyım. Negatiflerimi ortaya utanmadan dökmeliyim. İçime dönmeliyim. İçten seslenmeliyim Mimoza’ya. İçimden kucaklamalıyım Azad’ı. İçten yanmalı palamut ağaçlarım. İçli gözükmeli sinirli duruşum. İçi dışını sarmalı dünyamın...



Bazen efendi efendi koltuğumda oturmalıyım da.

Ben ki tanımsız bir zat. Ben ki birkaç gram ve biraz hacimden meydana gelen bir insan. Ben ki bir gün fani olmaya en aday. Ben ki günün birinde unutulmaya hazır isim. Ben ki en ensiz varlık belki...



Bazen de anbe an keyfime bakmalıyım.

Tabi kimseyi rahatsız etmeden. Herkese saygı göstererek coşkumun ırmaklarına atılmalıyım. Yalnızlığıma kalıcı mutluluklar katmalyım an geldiğinde. Ki zamanı geldiğinde hiç ertememeliyim hayallerimi...



Ve bazen de böyle doğal, böyle duru, böyle bence gözüyle yazmalıyım içimden geçeni...