Ve hüznün ters yüz eder en esrârlı nehrimi!


...

Yaşamda kısıtlı bir alanda olma zorunsalı ölümlün gerçekliğinde düşüncede oldukça rahat olma şansını kendimize verebilirmiyiz. Bu sürecin adımlarında aile toplum töreler din gibi özgün varsalların etkisi ne olabilir. Yaşamda nerde duruyoruz. Dogrusu insan toplumsal bir canlıysa onun bireyselliğinin sınırları nerede bitiyor.Bizi şahsiyet olarak var eden etkenler ruhumuzu nerede nasıl besler oluyor.Toplummu yoksa kendince var olmak isteyen insanmı beklentide öncül oluyor.Neyi niçin ne kadar yaşayabiliyoruz.Toplumu onun hücresel varlıgı aileyi hangi döngü yaşatıyor.Sosyal bir varlık olarak bizi etkeleyen tüm kutsallarımızın başlangıç yada bitiş sınırı olasımıdır. Yoksa degirmende ezilen bugday başaklarımıdır toplumcu yanımızla halcemiz. Niçin ahlaksal olarak samimi olamıyoruz.İnsanca yaşam yolculugumuzda kurdugumuz uymamız istenilen yapılarda insanca hakça bir yaşamdan mahrum bırakılıyoruz.Ekmegi aşkı umudu niçin birileri kendi çarklarında yitikleştiriyor. İnançlarımız bizim kurtuluşumuzmu yoksa felakatimizmi oluyor. Yaşamın her sürecinde niçin yetmezlik içinde kalıyoruz. Baş edemedigimiz hastalıklar önleyemedigimiz sömürü düzenleri gerçeklerle bagını koparmış yanılgılar teknolojinin yetkenligindeki güçsel sınırsızlık yılgın korkular insan olarak bizi niçin mazlumlaştırıyor.
Çogunlugumuz kendimiz olamıyoruz .Törelerimiz bir yandan bizi beslerken bir yandan neye niçin katlandığımızı yaşamın sınırsalını görmezden geliyoruz.Belkide içimizdeki kelebeklerin akrepleşmesinin acısını yaşıyoruz.Sert görünmeyi toplum üst bir değer olarak görmeyi sürdüre dursun. Biz insan olmanın verdiği hazı yaşamakta biçare kalıyoruz. Ah nasılda çabuk unutur görünüyoruz ölümün bize soktuğu hançer acılarını. Yavan sofraların garip yoldaşları olarak yorgun kervanların sahipsiz yolcuları olmuşuz.
Yaşammımızın kendimize ait olduğunun farkında olmalı artık. Birilerinin memnun etmek için bir hayatı kabullenmek anlamsızlaşıyor. Tanrı bizi birilerini memnun etmek için yaratmadı bencilleşmeden kinleşmeden kendi birey olgunluğumuzu yaşatmanın toprağına tohumlar atabilmeliyiz.Tanrıda böyle ister. Bilmeliyizki ölüm bizi yalnız buluyor o zaman inanç yolculuğumuzda umut düşlerimizde içsel olmalı. Bırakın yaşamı özgürce yürümenin yoldaşı olalım. Hayat bizim hayatımızsa eğer unu nasıl yaşamak gerektiğine bırakın biz karar verelim !

Anadolu

...

Bir hayrete ne hâcet.. bir tende bin cân mı var?!
Bir cân içre cân olan.. yoksa bin cânân mı var?!
[/ikiyanayasla]

...

Leylâ divâne olsun.. karalara bürünsün…


...

Dillenir bir Züleyhâ.. parça parça kasırdan...



...

Öldü, oldu bilenler.. ne göz kaldı ve ne baş!


...

Seninle bitti her şey
Seninle yaşadım her şey
Seninle öldüm her şey

Seninle güldüm seninle ağladım

...

Bir son gerek en sonda olsun diye ölmeler!



...

Mûsâlarsa hep remzi; günün, dünün ve çokun.


...

Damla susatır beni.. ateşler üşütür rab!
Ve yakar beni rabbim o rahmetin hayâli,
Zerre zerre oldurur.. bir yağmurun melâli.

Ve diriltir.. o sağnak sağnak tûfanlar beni,

...