rüzgar çanlarına ninni söyleyen
ılık bir rüzgar gibiydi sesin
nasılda çok bulutluydu sesinin tınısı
nasılda serin
sen konuşunca susardı kuşlar
bir çıtırtıyla ürperen, sincap ürkekliğiydin

artık ne sana
nede sesine ulaşamıyorum
benim masalım sendin
ben bu masalı kendime bile anlatamıyorum

rivayet odur ki…
uzak denizlerin türküsü olmuşsun
ben ateş böceği gibi senin ekseninde dönerken...
sen kayan yıldızlar gibi başka dünyalara kaymışsın

nasılda yakışmış beyaz gelinliğin
içini ısıtmış herkesin, o sımsıcak güzelliğin
bense üşüyorum...
ipi kopmuş uçurtmalar gibi salına salına düşüyorum
ayrılığın adını bile anmazken…
biz nasıl ayrıldık, ona şaşıyorum

benim masalım sendin...
masalsız uyumayan çocuklar gibi sensiz uyumazdım
öfkem kızgınlığım cinnetim din
nice cehennemden sonra, sen bu dünyada cennetim din
eğilmez sandığım bu mağrur başı sana eğecek tim
adam gibi bir sevda, yazılacaktı benim hesabıma
alkışlayacaktı herkes...
şapka çıkaracaktı bu sevdaya

benim masalım sendin...
şimdi kimlere masal oldun?
kime savruldu saçların?
kime güldün o güzel gözlerinle?
bir şarjör mermiyle dağılsa kalbim...
o güzel başın kime yaslanacak benim yerime?

delilen ipte bu şehri ateşe vermez miyim?
sensiz kalan bu sokakları cephanelik gibi havaya uçurmaz mıyım?
hala seni düşünen bu yüreği, boğma rakı gibi boğmaz mıyım?
sen ellerin oldun ya...
sen ellerin oldun ya...
ben kafama sıkmaz mıyım?