[ italik ]yakmak istiyorum, bu çöl artığı şehri
Neron’un, Roma’yı yaktığı gibi
[ /italik ]

bataklık kuşlarının hüznü gibi hüzünlü bir yağmur yağıyor şehre
yağmur değilde sanki, beethoven'dan lirik bir senfoni yağıyor


bir şemsiyenin kuruluğuna sığınıp, yağmurun müziğini dinliyorum
yağmurun incinmiş sesi dökülüyor içimin denizlerine
sanki gökyüzü ağlıyor benim yerime


şehrin gürültülü trafiğinde, mutlu çiftler geçiyor yanı başımdan
benimse yalnızlığımla sarmaş dolaşım
kırk yıllık sevgili gibi yokluğun fütursuzca yaslanıyor omzuma


kahretsin...
adresin bile yok artık
yitirdim seni
bu resmi duvarlar arasında


oysa
dudağımdaki en delikanlı ıslık
sensin hala


sen sesini bile benden esirgeyip
gölgene bile barikatlar kurdun ya…
bu şehrin kirli gürültüsünde beni haraç mezat satıp
aramıza tel örgüler çektin ya…
sırf ben görmeyeyim diye
gözlerinin perdesini örttün ya…


bende siyah çelenkler bırakacağım, bu şehrin anıtsal giriş kapılarına
kale burçlarına intiharlar asıp
kan kırmızıya boyayacağım bütün evleri
ellerim kanaya kanaya
senin adını yazacağım, köprülere
otoyollara


senin olmadığın bir şehir, şehir değil
meydanlara çiçekler dikip, boşuna harcamasınlar para


deniz değil, okyanus bile getirseler
sensiz… hep çöl Ankara.