Bir lokma ekmek uğruna çıktık gurbet yoluna,
Yeri geldi terk eyledik ana, baba, dost, akraba,
Vatan hasreti tüketti bizi oldu bizlere bir akbaba,
Şimdiki aklım olsa saç telimi sakınırdım senden gurbet.

Genç idik, toy idik aklımızı para hırsı bürüdü,
Hepimiz sanki zihnini yitirmiş kör bir sürüydü,
Özlem içimizi kavurdukça gözlerimiz gerçeği gördü,
Şimdiki aklım olsa sevdiklerimden ayıramazdın beni gurbet.

Yaşa kemale ererken çocuklarımızıda aldın bağrına,
Bizleri ekmek için onları medeniyet diye oturttun tahtına,
Kurtuluş ümidi bırakmadın içimizde düşürdün çarkına,
Şimdiki aklım olsa doyduğum değil doğduğum yer vatan derdim gurbet.

Vatan özlemi bitmeyecek ölsem de senin köşkünde,
Bir film şeridi gibi memleket hasreti tüter gözlerimde,
Yıllar yılı mutluymuşuz gibi bir maske taşıdık yüzlerimizde,
Şimdiki aklım olsa ölüme isyan eder bırakmazdım vatanı gurbet.

Zafer Özcan-11.11.2015