Kaldın orada bensiz İstanbul
Uçtu elinden bu en sadık acı çekenin
Ya da ben dostsuz kaldım İstanbul'suz diyebilirim
En son tuz yüklü meltemlerine binmişti düşlerim
Ve her zaman o sevgili sana,
Bensiz yapamaz diyordu ama,
Gör sen de,
Bak nasıl geldiğimi onsuz eski uzaklarıma !…

Hayatımı umutsuz bir aşk uğruna hiç etmiştim
Şu günlerde hiç’liğin dahi hiçliğine sürüklenmekteyim
Zaten senin yanındayken yenilip, yutulup bitirilmiştim
Kıdemli katilim olunca sevgilim,
Artık aşka devamdan sarfı nazar eyledim
Şimdi bile hala linç ahvalim !...

Oysa daha çok vardı,
İçimde yaşayamadığım İstanbul’lardan senden
Üstelik hep eli boş dönmeye başlamıştım
her zaman ki o dokuz on beş iskelesinden
Martılar da kaçtı mey kokulu denizimden
Verilen her şey geri alıp postalandım sılama
Acımadı sonbahar rüzgarların yüreğimin kavrukluğuna
Bir bilsen ki kendimle,
Ne cehennemler getirdim senden sılama !...

Asla hafiflemedi yüküm
Boşaltılmış olsaydı “Keşke” tam takır olarak içim
Hiç değilse sevgi yüzünden olmazdı aramız da bir gerilim
Kendim dahil her düşümü,
Sevgiliyi de sana emanet edip sılama geldim…

“Keşke” demeyi,
Oldum olası hiç sevmezdim
Pişmanlıklar karşısında daima ürkektim !
Sen olsan ne yapardın İstanbul’um
Sevmesem seni beni böyle yıkıp döküp,
Derbeder edeceğin günlere boyun eğermiydim ?
Bir damat gibi yaşadığın o “Yedi Tepe'lik” güzelliğini,
Hep aynı hayranlıkla seni terkederken bile hala süzer miydim ?...

Anlasana ey güzel İstanbul’um;
Seni de terk edip, bir sevgili uğruna
Senden hiç eksiltir miydim ?
Görüyorsun ki bütün ruhumla,
Arzulamadığım halde yine keşkeleryim
Üstelik solan bir aşk yüzünden biçare kaldı yüreğim
Say ki öyle yazılmış benim de kaderim…

Bak, geldi şu an “Keşke” nöbetim;
Oysa ben hayat da o sözü asla sevmezdim,
Yenilgilerimi depreştirir, beni gerer, ürpertirdi
Hülasa İstanbul’um,
Ben yanındayken sevgiden yana yenik biriydim
Aşkıma bihaber kalmıştı lakin sevdiğim
Ben de ki bu ben’in ben,
Hep ben olarak kalmasını senin tesellinle becerebildim…

Bak İstanbul /yanınızdayken anlaşılamama rağmen,
Ayrı göremem ikinizi birbirinizden
Ayrı duramazsınız da ikiniz de birbirinizden zaten
O ve sen;
İki sevgilisiniz siz/beni benden eden,
Ve bütün size yakın mesafelere beni gönülsüzce küstüren
Haberiniz olmadı hiç ben de ki o ruhsal çöküntülerden
Saklamıştım bütün bunları her ikinizden...

Terk edildiniz ama,
Ben de hala sevgileriniz derya iken
Vefasız çıktı sevgili,sevgisine ihtiyacım en çokken
Sen de ise güzel İstanbul’um,
Binlerce, on binlerce sevenlerinin göz izleri vardı
Sana methiyelerim muhakkak ki kimilerini kıskandıracaktı
Yalnız bana ait değildin ki sen ey İstanbul açıkçası !…

Hoşça kal İstanbul !
Hoşça kal, sen ey vefasız sevgili
Ben gözlerinden ırak olayım ki,
Daha net görmüş olursun o zaman gerçek seni ?
Biraz da ben uzaktayken, sen “Uzakları” tanımış ol bari
Yine görmeye gelirim ummadığın bir an da seni,
Bir gün yakalayabilirsem eğer ben de ki o eski beni...

Sevgiliye bir sözüm olacak şimdi;
Burkulacağını bile bile yürek canımın çekirdeği
O’na son kez diyeceğim ki,
“Hatıran yeter bana,
Uzakta kal sevgili !!! ”
Ama istanbul,
Sen bekle beni ?.....



İ. HAKKI GÜRCANOK
( Muğla’dan esintiler…)