[ italik ]
Bir sen vardı bende,
Zamanın bir aralığında geliverdin ansızın,
Dünyama attın adımını, ben farketmeden,
Farkettiğimde seni,geç kalmıştım,
Sen çoktan dolmuşsun meğer...
İlk kez baktığımda,gecelerime doluyordun,
Yüreğime sığmayan düşlerdeydin,
Gündüzleri satırlarımda hayalimdin,
Aklımdan geçenler,utangaç gülüşlerle dökülüyordu kalemimden,
Ben seni düşündüğüm anlarda,
Aniden bir gülüşle çıkıverirdin karşıma,
Gülüşün, dokunuverirdi kalbime,
Yüreğim dopdolu olurdu,her dokunduğunda,
Göremiyordun....bilmiyordun...
Karşıma oturup,yaramaz çocuklar gibi,
Havadan sudan konuşurdun benimle.
.
Oysa ben,
Saçlarını karıştırır,okşardım..
Sen bilmezdin...
Yüreğim nasıl uçuverirdi o anlarda sana,
Sen bilmezdin...
Bende olan herşey, seni çok iyi bilirdi de,
Bir sen bilmezdin, bendeki seni...
Bir kez..
Bir kez baksaydın,
Bakabilseydin..
Görecektin belki..
Ben o umutları tek başıma yazdım gecelere...
Bir gün,bütün cesaretimi toplayıp,
Bendeki varlığını,sana söylemek istedim,
Nasıl da bendeydin o zaman,
Nasılda dopdoluydun..şimdiki gibi..
Anlar dedim..anlayacakkk...
Tam sana gelirken,
Yüreğinin yokum deyişini duydum..
Nasıl vurdu o deyişler beni..
Hala görmüyordun,
Oysa ben görüyordum,ellerimden kayıp giden yüreğini,
Sen, yok..desende,
Ellerimde eriyor gibiydin..
Korkuyorum..hala korkuyorum,
Seni seviyorum demeye,
Susuyorum...susuyorum..
İçime öyle sinmişki kokun,
Düşlerimde kokluyorum,
Tekrar sormaya korkuyorum,
Sadece,benim olurmusun?

İnci Demirel Tunçişler
Aralık 2010