iğriti duran bir camın kırıklarını anlatıyordu hayat
dökülen gözyaşları ise bir deniz tutkusu andırıyordu
sonra ağırdan ağıra giren damar şarkılarının azizliği
hususi olan sevgimin ufak tefek kırıntıların
çarptı beni kırıntılarında ki o ufak tefek sevmelerin

güneş biraz daha acımaklı doğuyordu güne
ve kollektifler bir bir seni gösteriyordu sebebini
suç mahelini seni gösteriyordum oysa ben
ne kadar utanç olsada, bir o kadar metanetli
geride bıraktığın tek ip ucu gözyaşlarım.

sonra dakikalar anlamlarını yitiyordu
gecenin piçliği vücuduma bir virüs gibi bulaşıyordu
yalnızlığın imgesiydi bu olanlar
ve intihar sebeplerimden bir kaçı olmalıydı bunlar

kıyıdan kıyıya uzaklaşan bir kayık
içinde yalnızlığı benimsemiş olan ‘ben’.
ve kayık ilerledikçe iyice derine iniyordum
ve çalan şarkı içimi cız etmeye başlıyordu.
ve ölümü hiç bu kadar hissetmemiştim oysa ben
ve ben ölüme kapılan bir kaptan
ve sen yokluğumu, benliğimi yok eden bir karayel.
öptüm, ölüme sebebiyet olan aşkım.

oğuz hıracan.