Samimiyetini çoktan yitirmişti sözler
Ve seviyorum kelimesi cümlelerinn sonunu süslemekten
yüklem olmaktan çoktan vazgeçmişti bile.
Farkındaydım olan bitenin ama cesaret edemiyordum
belkide bile bile kabulleniyor görmezden geliyordum
Ama biliyordum şafak vaktinin geldiğini
Sende tıpku güneş gibi beni karanlığa itiyordun
yanlızlığa gömüyordun
Ben ise seni kaybetme korkusunu yaşarken içimde
ses çıkarmıyordum soğukluğuna
En imkansız isteklerini bile olabilir ihtimaliyle kabul ediyor
sonum olsada isteklerin sırf sesinden mahrum kalmayım
yanında biraz daha kalabileyim diye uzun uzun cümleler kuruyor
Son demini yaşıyordum senli anların.
Nokta koyamadığım cümlelerimde sesim titriyor
yüreğim gidişlnin korkusunu çoktan yaşıyordu.
Ben belki çoktan kabullenmişim sensizliği
Şimdi yeninden gelmişçesine bir misafir edesında yaşıyorum seni
Kırmadan, incitmeden Hiç benim olmamış ama
HEP BENİMSİNMİŞ GİBİ...