günün kızıl saçlarında sallanır karanlık
koynunda güneşli baharlar
saklar kördüğüm bakışlarımı
sessizce dokunduğum bir bilmeceden
ay vurur tenime
yüzünde yaralanırım
büyür yalnızlığın tadı
yosun tutmuş geceler
avuçlarından
sözlerimi bırak
uykularımdan boşalsın
damarlarımda ıslanan hüzün
ki
dalgalarında küçücük
kanatlarım








rüzgar duvarların tozunu silkelerken
öldü ruhumda şekillenen düşlerim
kamburdan bir meleğin
uçurumlarında soluyorum
ve içimde dağlanan sırla
sana geliyorum
tersyüz sokaklarında
toprağın gürültüsünü içer sular
büyük saksılara yerleşir ıslıklar
yüreğimin ucunda





takvimine sığındığım sığınaklarında
mühürlü hallerim
cennet yaşlanıyor ağıtında
sürgününe boy veren özlemlerim
sertleşen gecede
ay siliyor camları
ellerim kirlenmesin diye
gözlerimi kapatanlara...




kentin ceplerine biriken adamların oyuncaklarında
unutamıyorum parçalarımı
ah bu başıma gelenleri
dilinde çoğaltanlar

neden sesimi düşür müyorsunuz duvarlarınızdan

mavi bana yüklenme kolundan vurulur bir şiir