Yine Mevsim sonbahar
Buralarda yağmur yağıyor
Islandım.
Aklıma yüreğine sığınmak geldi
Üşüdüm.
Kanundan kaçan bir anarşisttim
Yasakladım kendimi
Ürperdim.
Güneş’e ay’a küstüm,
karanlığa gömüldüm.
Ahh! beni gözden ırak etse bu aşk
Sana kırgın değilim Havin
Sana kırgın değilim.



Yoruldum;
Yolunda yürümekten yoruldum
Hayal edip düşlere gömülmekten yoruldum
Her yolun sonu sana çıkar sandım,
umutlandım.
Yorgun bir sevdalı açlığındayım
Kolaymı ayrılığın çıkrığında büklüm, büklüm
Yol almak.
Ve…
Nefret dolu gözlerinde var olmak.
Ben!
Ben bu acının ağzında nasıl sevdalanırım
Nasıl umutla yürürüm’ ki, gönlüm işgal altında
Nasıl bir daha gelirim
En güzel haziran gecelerinde
Sensiz nasılda seyre dalar bu gözler
Ağustos rapsodisinde
Sana kırgın değilim Havin
Sana kırgın değilim.



Yüzümü kamçılayan gülüşün bir tuzak
Uyan artık ey serçe yüreğim uyan, gözlerine mil çekilecek
Yalvarıyorum sana Tanrım,
Usandırmak istemiyorum aşk adına çekilen acıları
Çağırsam Azrail bile almaz bu canımı
Kara toprak kabul etmez kederli yanımı
Toplayıp götüreceğim bütün anılarımı
Seninle de paylaşmam senli düşlerimi
Sana kırgın değilim Havin,
Sana kırgın değilim.



Özlem Çetin