15.11.2017 22:02:17
Issız bir gecede uykuya vardım,
Düşümde arkadaş oldu fincanlar.
Buğulu gözlerle seni arardım
Gördüm ki gözyaşı doldu fincanlar.
Kıvrılarak gider, akarsu gibi,
Teller ne bilsin ki kederi derdi?
Dağların başında varlık sebebi;
Garip postacıya yoldu fincanlar.
Hüzünlü bekleyiş kadermiş ona,
Bazen rüzgâr dostmuş, bazen fırtına…
Açıp ellerimi, salladım yine
Irganıp uzaktan güldü fincanlar.
Anılarla yüklü durur yerinde,
Yerinde yel eser günün birinde.
Bıraktığı izler epey derinde
Zaman geldi, sonra öldü fincanlar.
(2009/8/Konya)
.
