Müezzin Hulusi, namıyla çabucak tanınır,
Elbet güzel yıllar yaşadı,
Ama son zamanlar hep kahır,
Kamet getirirken sesi; hala hayranlık uyandırır,
Şükür içinde tüm kalbiyle Yaradan'a,
Ama canını alsın diye de yalvarır arada,

Kalmamalıymış, erkek kadından sonraya,
Gam, hep başköşede ne koyarsa koysun sofraya,
Sinmiş karısının kokusu,
Uzanınca hissediyor somyaya,
Bazen unutuyor yokluğunu,
Dönüyor bir şey sormaya,

Çocukları var elbet karısından hatıra,
Uzun yazmakta güzel,
Ama sığıyor özlem, tek satıra,
Matem, isyan etmek değildir yüce Yaradan'a
Elbet kavuşacak ölünce,
Kendine helal kılınana,

Öleceği günü, inandığı Rab bilir elbet,
Ama asla değil ölüm; onun için nihayet,
Var idi yüreğinde onmaz sandığı bir enaniyet,
Hamdolsun, olmazı olduran verdi ona hidayet,

Bu hayat ebed değil var muhakkak bir sonu,
Soracaklar, bilenler,
Neden yaptın yaptın sen bunu?
Bir sen varsın sorguda,
Ortak etme suçlarına budunu,
Doluysa sevap kesen,
Alacaksın cennetin o eşsiz tadını,