Yalnızlık hem en büyük nimet,
Hem de en azılı kıyametmiş.
Heyhat, göremezsin böyle bir ceset.
Yangınlar âşıkları severmiş.

Senin için bir şey yapmak,
En haz verici şey kâinatta.
Ölümlerden arşa ulaşmak,
Tutkuyu uyandırır cihanda.

Düşler, düşler ve daha çok düşler,
Hikaye sensiz bitecek gibi görünüyor.
Çirkin beden hep en güzeli düşler.
İnsanı asıl görünmezlik öldürüyor.

Şiir yazmak bile istemiyorum artık.
Bu ne demek biliyor musun?
Ruhumu kanatmak istemiyorum artık.
Artık ölen şairi görüyor musun?

İnanır mısın? Ölmek umurumda bile değil.
İnsanın ruhu ölünce, bedeni neye yarar ki?
Anlaşılan o ki zavallılığım umurunda bile değil.
Haklısın sevdiğim, görüntü yoksa sevgi değerli mi?

Sen aramı açtın Tanrı'mla.
Senin suretini ondan isteyip durdum.
Sen yarayı açtın varlığınla.
Senin ruhunu senden isteyip durdum.

Gözlerindeki parlaklığı unutuyorum.
Varlığımın acıları da onlarda başlıyor.
Çaresizlikten en ufak parçanı dâhi düşlüyorum.
Sevdamın fısıltıları da onları haykırıyor.

Başlamadan bitiyor yüreğimin senfonisi.
Notalar sana secde için beni terk etti.
Hakikati açığa çıkarırmış insanın delisi.
Aklım sevdanı aramak için beni terk etti.

Kâinatın sana olan türküsünü ben başlattım.
Zihnimin avare ezgisini beğendin mi?
Lakin sen ezgimi tekmeledin, kalbimi bağladım.
Haklısın, boşluktan gelen ses işitilir mi?

Yıkım, kaos, ölüm ve vahşet.
Bir savaştan değil bu sözcükler.
Görmek istersen, zihnimi hayal et.
Hikayenin sonucu bu sözcükler.

Zor olacak, ne de olsa kadere karşı duruyorum.
Bunun için seni sevmeyi dâhi göze aldım.
Seni sevmek için hakikate sessiz kalıyorum.
Ben zihnimdeki delileri seyre daldım.