Ne zaman konuşsam sonu hep pişmanlık
Gözyaşı döküş vicdan azabı çekiş perişanlık
Yüreğim yanar sonra acılaşır kekremsi dilim
Konuşma insanı değilim ki ben, bunu bilirim...

Sanki konuşmak bir mecburiyet
Olsa da aslında kalbimde saf iyi niyet
Yer beni pişmanlık hissim düştüğüm zillet
Maalesef konuşma insanı değilim ki ben...

Karşımdaki soru sorar cevap veririm
Dosdoğru anlatırım her şeyi açık ederim
Ondan sonra da kendi kendimi yerim
Aslında konuşma insanı değilim ki ben...

İnsanlar hakkında konuşma yapınca
Korkuyorum ne yaparım Allah'a varınca
Olanı biteni olduğu gibi detaylı anlatırım
Belki bahsettiğim insanın günahını alırım...

Keşke konuşmasaydım dediğim zaman
Bir el ciğerlerimi söker alır boğazımdan
Allahım diyorum ne yaptım yine vay aman
Çünkü konuşma insanı değilim ki ben...

Yine yaptığım lüzumsuz bir konuşma yüzünden
Sabah uykumdan perme perişan uyandım birden
Tutamıyorum ki şu vidası gevşemiş çenemi neden
Büyük bir hata yaptım, konuşma insanı değilim ki ben...


Gülhan Çeliktaş