[ italik ]
Boşlukta
Bekliyorum kalbimi
Beklediğim beni hiç almaya gelmiyor
Ağlamayacağım…


Çırpındıkça boşlukla
Hastahanedeki soğukla batıyorum
Anne’m kadının beyin kanamasına
Hastane duvarlarına süpürüyor çocukluğumu
Sulu kuşların hepsi
Bir ölüm masalı diyor çökmüş binaların olduğu
yerde
Küçücük bir kız çocuğu
Ağlamayacağım…


Kehribardan inşa edilmiş gözlerimin içine
Gececi
caddeler bu saatte çıplak bakışlarını
bırakıyor
Kalbîm doğmuyor içime
Ey kalbimdeki arşta Rab’da atanlar!
Dört büyük bir şey söyleyin ona bana!
Yoğun bakım ünitesinin başında
Saattin karnında
Tekme atan sütsüz kordan bağım gözyaşı
döküyor


Sütsüz döküldükçe
Fezaya ram kapısının önünde ayak bileklerimi kesiyor
Kesiklerimden kanayan terk edilmiş bir çocuk
Kendini kalbime asıyor
Derisinden söktüğü sulu harflerine
Yanlış bağlıyorsunuz diyorum neşter ipliklerinizi aklıma
Hiçbiri duymuyor beni
Ağlamayacağım…


Kanama devam ediyor
Dörtüncü saat yedinci saate
çark ettiğinde
İlk harfi “Ö” olan
Kelimenin dudaklarını aramaya çıkartıyorum
Anne verilmemiş kalbîmle
Sesimi kapatıp
Sessiz bir yerde kendisizliğimi terk ediyorum
Ağlamayacağım…


Terkten azat edilmemiş Aziz ve Azize’lere
Ayaklarımı yakmayın dedikçe
ilk adımım yedi aylık
Hicreti ilk olan ağzımdan saçılan
İlk kelimem “ Korkuyorum ”
yedi aylık
Terk kalp karnemin imzasının içinde
İlk gün kanlı bedenimle
Anne’m kadının beyninde uyuyorum
Ağlamayacağım…


Kehribarlardan inşa edilmiş
Araf bavulunun içinde
Uykumu sayıyor
Hiçliğin annesi “ semau'd-Dünya’nın “ altında
El-Ruh’la
Ağlamayacağım…


Boşlukta
Bekliyorum kalbimi
Beklediğim beni hiç almaya gelmiyor
Ağlamayacağım…
Sende ağlama annem k’ad(ı)n!






Ö’Rûh
Zamansız(ı)