••••••••

sen , en uzun zemherisin bende Şubat


kıyametimizin üzerinden koskoca iki yıl geçti
ağır yenilgilerle,
bir hiçliğe sürgün edilmiş ozan gibiyim şimdi
içim dışım acı
zemherinin koynunda soldu gül çehreniz

mantomun cebinde taşıdığım çocukluğumun dağınık anılarını çıkın yaptım bu gece
hüzünler durağında kimliksiz bir hayaletim işte öylesine
zulada kanter içinde yurtsuzluğumsa cabası
yıkılmış kentlerin hayalleri geçerken kapımın önünden
yüreğimde demlediğim yokluğunuzun ayazındayım

düşler mezarlığında saklıyorum gülüşlerinizi
çığlıklarım suslarda

en büyük kıtlık umutsuzlukmuş anladım
çocukların alnına düşen perçemleri toz duman içinde
her biri çığlığın açan çiçekleri
gözlerindeki derin uçurumlar anılar mezarlığı

bilmiyorlar ki,
soluma düşen susuz bir şiirin kuyusunda yusuf'um
hüseyin’dir içimdeki çaresizliğim
peygamber sabrını kuşanmış dervişler şahittir acılarıma bin asırdır
içimde nöbete kalmış sadakatim suskun
elim kolum bağlı sırattayım


nicedir saçlarında yıldızlar büyüten çocukları yazıyorum şiirlerime
turnaların katarına saklıyorum özlemlerimi
bütün renklerin gökkuşağıyla direniyorum karanlıklara
pir sultan gibi kendi ipimi çekiyorum
semah dönen gece kuşları
şarkı söylüyor dilimin enkazlarında
kapımın eşiğinde vuruyor yüreğimi hüzün
yıldızlar kayıyor avuçlarıma
sürgün çaresizliğimle çıkıyorum yollara
ve
dilsiz acılarımla
ödünç aldığım gülüşle
bir hiçliğe mülteci oluyorum
yüreğimin her zerresi hasretinizle dolu


paramparça yaşamlardan kalanlar
sessiz havaya asılı
onbinleri dualarla defnettiler kefensiz
ölülerine ağıt yakacak kadar
vakti yoktu vicdanların
sanki hiç yaşamamışsınız
hayalleriniz umutlarınız olmamış
ne acı

yıkılmış kentin hayalleri geçerken kapımın önünden
valizime doldurduğum acılarla canımda can arıyorum ama
yoksunuz
o vurgun yemiş hayatların yarım kalmış öykülerine sızıyorum
kanıyor ellerim
tırnaklarımı geçirdiğim suslarım,
dilimde efkarlı bir zılgıt oluyor

geride
yalnızlığımız
sahipsiz sancılarımız yetimliğimiz
Şubatın zemherisinde göçen
o zümrüt yeşili gözlerinizin hayali kalıyor
peygamber aşkına
henüz daha çocuktunuz..

ve ben artık bıktım dönüşü olmayan kırgın seferlerden
yüreğim yokluğunuzda sürgün, göçebe
kuytularda içime dolan kuşların
gözlerinin elasından kopardığım mor bir çiçek dolanıyor ayaklarıma
kokusu siz
göğsümün kırsalında geçmişimizin nüshası
kederlerine fermanlar yazdığım
kelebek ömürlü güzel çocuklar
somurtkan bir ayazın koynunda göçtüler
bundandır kemiklerimin sızısı

mayıs güzeli sabahlarda
yıkılmış kentlerin çiçekli dallarına asıyorum çocuk gülüşlerini

aklımın çekmeceleri tıklım tıklım acılar
kalbimden ömrüme yayılıyor sızım sızım
ben hala ayazlardayım donuyorum
ve sizi çok özledim...


Peri Feride ÖZBİLGE

08. 03 2025