Hatıranı candan ayrı tutmadım
Göğsümde taşıdım, Sivas lisesi.
İlk gördüğüm günü hiç unutmadım
Memleket sevdamın en güçlü sesi.

İnsan yetiştirmek, en büyük derdi
Birbirinden üstün hocalar vardı
O zamanlar hayat şartları zordu
Tabanvaylarımız okul servisi..

Kış gelince, gitmem derdi yatıdan
Savururdu rüzgar, karı batıdan
Uzun uzun buzlar sarkar çatıdan
Görenler sanırdı buzlar ülkesi.

Düşüncemiz vücut bulup dillendi
Gelecek yön buldu ve şekillendi
Okumak aşkıyla gönül bilendi
Yol gösterdi bize her bir ilkesi.

Deli deli akar o zaman kanlar
Koridorlarında sesimiz çınlar
Kâhrımızı çektin, sen bir zamanlar
Şimdi bizden sana takdir belgesi.

Yiğido'dur onun adıyla san'ı
Soğuk şehrin sıcak kanlı insanı
Sultan şehir, sevgi, saygı lisânı
İnsan yetiştirir Sivas lisesi.

Nûrfânî'ye tahsil olmadı nasip,
Oturdu, kadere sesini kısıp
Veda ediyorum, burada susup
İcimde hayatın kalan uktesi...

Nuriye Akyol