Bu sazlığın kenarında uyanıyorum yine
Bütün hatıralarım ve umutlarım burada
Dökülen gözlerim ve bütün yazdıklarım
Hatta kaybolan bütün umutlarım

8 saniyelik payıma düşen hayatta
Dejavuyu farkedilen ân bana verilmiş
Hatta bir sazlık evim olmuş
Kollarım çırpınmaktan yorulmuş gibi

Bu sazlığın kenarında uyanıyorum yine
Kendi şarkımı kendim söylüyorum
Kendi şiirimi kendim yazıyorum
Kendi kendimi seviyorum, kendime kızıyorum
Yeter artık çocuk diyorum, sussana

Böyle bir yalnızlık, böyle bir depresyon
Ve bu sazlık beni mahvediyor meyus içinde
Mutsuz da değilim mutlu da
Tekdüze bir varoluşa hapsolmuş halim perişan

Bu sazlığın kenarında uyanıyorum yine
Güneş bile tam tepemde, izliyor beni
Bedenim değil, yavaş yavaş ruhum donuyor
Dünyanın felsefesi beni mahvediyor

Ne sazlığım var evim dediğim
Ne de yalnızım
Kalabalığa hapsolmuşum ben bir başıma
Depresyon da burjuva işi, yalnızlık da