Sormamışlar şaire, ilk ve son arzusunu,
Savunmasız kırmışlar peşinen kalemini.
Zamansız ayırmışlar koyunla kuzusunu,
Göz ardına itmişler derdini, elemini.


Bazı yürekte yangın, bazısında buzdağı,
Boş gider, dolu gelir ariflerin bardağı,
Aşk, bilene kanattır, cahile ayak bağı,
Herkes idrak edemez şu varlık âlemini.


Hayat bazen acımaz, bir köşeye savurur,
Çaresiz olduğunu hemen yüzüne vurur,
Zamansız esen rüzgar yaprağını kavurur,
Rotanı kaybedersen, kim kurtarır gemini?


Yakmak istesen bile gemiyi yakamazsın,
Öfkeden çıldırırsın, aynaya bakamazsın,
Düştüğün bataklığın içinden çıkamazsın,
Çekip atmak istersin düşüncenin pimini.


Ne oldum deme sakın, akıbet ne olacak,
Kimileri yitirip, kimileri bulacak,
Kimi yüzler kızarıp, kimi yüzler solacak,
Ne kadar ağır olsan delemezsin zemini.


Zamanı gelmeyince ne gül açar, ne lale,
Bahar yağmuru yağar, coşar birden şelale,
Bazen çare bulunmaz gönlü saran melale,
Beklemeli vaktini, her şey alsın demini.


Çıktığım yolculukta yakalandım borana,
Kanadımı kırdılar zor uçtum kona, kona,
Öyle masumca baktı, bağlanıp kaldım ona,
Unuttum sanma sakın ettiğim o yemini.





Sabri Koca




*melal: hüzün, can sıkıntısı