14.6.2019 10:43:05
İçime dökülmüş kan ve zehir
Şarapnel parçalarından insanlar yapıyorum.
Aksada bulanık akıyor nehir
İçine betondan demirden insanlar doldurduğum
ölümün tranpetlerini çalıyor şehir.
Ben tanıyorum kuşları karincaları
Akasyalardaki kuğuları
Onlar beni tanımıyor
YÜrkeğimde kocaman bir pota
Eridikçe dağlanıyor demir.
Küçülüyorum en suskun baharlarda
Şefkatini aradığım annem yok yanımda
Yine geceye bıraktım
Hazirandan bir geceyi
Şair yüreğim tipırtısini duyar
yağmurun sesi
Ben ise barışın çiçeklerini suluyorum
Sabaha