Ölü bir lanet dökülür sandığından yaşlı şiirin
Nakşında sezilerin diri hezeyanlar büyür de büyür
Kırağı çalan her mevsim ölürüm ben
Doğumumu reşit kılan her geceyi de sindiririm benliğime
Çatık kaşlı bir hüzün erer muradına
Kelamın damıttığı bağnaz bir gölgeye
Yüz vermeden hecelerimin yüzü kızarır
İlahi bir ışıktır geceyi aydınlık kılan
Kelamın yaşıdır yasına binaen
Ölü ve masum çocukların
Kıvrıldığı o köşedir benim sinem:
Anneliğin vuku olduğu bir sızı
Aykırı ruhumun da kapıştığı evren ve duyulmaz tını.

Ah’lar büyür de büyür
Boy verir hengâme
Göğün kanatlarına diktiğim
Yüzü suyu hürmetine aşkın
Çıngar çıkarır metanet
Dirilmeye dönük yüzünde gecenin
Foyası ortaya çıkar kâbusların.

Deli sancılar tüter ansızın;
Fıtrat serilir bilinmezin indine
Kanatlanır heceler maviyi dikip de mevsime;
Kayıt açar hane hane uçucu melekler
Görünmez oysaki her biri
Tanrı şahit benim de yaralı siluetime.

Matem dillenir mahrem yargılarda
Kırılır kalem ölüme saniyeler kala
O yağlı urgan; o yansız tufan
Devirdiğim taburede cahil güncem
Benden kalan son hatıra geride.

Uyruğu yoktur acıların
Uyluğuna binaen serler serilir dibine surların.
Gönül gözünde dillenen ferman
Aşka biat hıçkıran kelam
Dervişin titrinde yangın
Yanık kokar yeryüzü
Oysaki duman tütmez ruhumdan.