Gözümün nuruna çırpınan kuş kalabalığı
Kalbimin kuytusuna indiğinden beri
Kanayan yaraları içime bağırıyorum
Susuyor yaralı bir gül kekelerken uykularımı
Uzun uzun..
Başımda serseri rüzgar uğultusu



Gizlice kapısını aralarken kaderin ve
Dağ çeşmeleriyle dağılırken ıhlamur
Kuytularla örtüp üstümü uyuduğumda beni
Bedenimi yerden kaldıran toprağa uyanışı yok mu
Saatlerce seyredebilir yeryüzü bizi
Koklayarak bir elmayı



Öyle,öyle muazzam deniz çağırı ruhumu uzaklara
Gövden sindikçe derinlerime seni anlatmak
içimden taşan dalların birbirine tutunuşu gibi anlatabilmek seni
Olmasaydı nasip yağmuru tanımazdı mısralar
Sevişirken yalnızlığın ırmağıyla günler kayıyor ellerimizden
Sen güneşi içiriyorsun olgun bir ışıkla
Benimse başım,başım dönüyor buralarda..




Boğazıma düğüm olan ağaçlar insan seslerine yuvarlanırken
ilerliyor yüzün alnımın çizgisine
Aynı yerde
Hep aynı yerde ikiz ses gibi resmederken gölgeni
Sonsuzluğun çan sesleri seslenir
Yeniden
Hep yeniden
Tanıdık bahar olur bahçende açan tek bir gül





Herşeyin dışında herşey bizimle gibi düşünüyorum
Yorgun geceleri asıp saçlarımın aklarına
Sayfalar,sayfalar çeviriyorum
Sessizce ölen karanlığın hüzün köprülerinde
Kulağıma değince adın
içimdeki çocukla pencereden bakıp
Yola düşenleri saymıyorum
Sonra şiirler yazıyorum siyah sokağa
Sonra kaşına gözüne
Sevgilim sevgilim diye




Bir elmaya bağışlayıp kendimi uçurumu solurken
Mavi bir şeyleri
Maviden buluyorum
Başımı yukarıda tutan bakışının
Ve avuçlarıma dökülen yıldızların
Merhabasıdır gök

Bu yüzden
Adını sormuyorum şiir senin
Senin adını sormuyorum artık
Adım masmavi