bu şiir alemi bana suskun çıkıyorum
ördüğüm kulemi kökten yıkıyorum
bulaşmam artık ne şiire ne Siyasete
kendimi vereceğim dostluk ve ferasete
kalemim artık mürekkep dökmeyecek
siyaset olmayan şiirleri sökmeyecek
kitap yazdı ve yapay zeka üzerine
zarar vermez alemin elli yıllık düzenine
şiir yazınca yüreğimden bunlar akıyor
dörtlükler sayfaları üstünden yakıyor
işte bundan kalemimi şiirde asıyorum
ismi şudur yapay zeka romanını basıyorum
siyaset olan bütün şiirleri tek tek söktüm
bela dörtlüklerini çöplüklere döktüm
sayfalar ve sayfalar dolusu kalem artığı
dikemedi cepteki devasa büyük yırtığı
çaresiz kaldım girdim bu yarışmalara
yürüyelim tanışmadan barışmalara
Bazı kitaplarımı geçmişte unuttum
sözler vardı daha ama çıkmadan yuttum
öderim şiir yazmamaksa tek diyetim
ekmek çıkarmaktan başka yok niyetim