müntehir frekanslarda cızır'darken klarnet iniltisi
öpülmeyi unutmuş dudaklarda birikmiş avaz gibi
haritaları yırta yırta
kapıları yüzüme çarpa çarpa
bıraktın beni

granit heykeller gibi susma hakkımı kullanıp
lal ırmaklar gibi sessiz sedasız aksamda
bağıra çağıra
bentler'imi yıka yıka
bıraktın beni

küskün bir mevsim gibi alıp gittin bohçanı
upuzun bir kış, sonsuz bir üşümek kaldı geriye

şizofreni seanslarında sorguladığım binlerce soru işareti
kışkırtsa da içimdeki cinneti
kilitledim dudaklarıma sinkaflı küfürleri
yüz vermedim o kuduz öfkeye

sen, göğsümü yırtıp teyeller iken bilcümle acıyı içime
ben, umarsızca bekledim seni
bir terzi bulup ta diktirmedim açtığın yırtığı
yırttığın gibi gelir dikersin diye

hınçla namlusunu terk eden bir mermi gibi bıraktın beni

içten içe çürüdüm de, girmedim ardına dek açılmış kapılardan
ağaç kovuklarında annesini bekleyen yavru sincaplar gibi bekledim seni
nice aşüfte kahkahayı duydum da duymazdan geldim
ki her birinin dillere destan güzelliği

şimdi…
kim bilir kime çiçeğe duruyor anaç kadınlığın
güneş çalığı kirazlar gibi
kıl çadırların kuytusunda kim bilir kim yağmalıyor
kız oğlan kız tenini
ben susamışken sana çöl gibi
kim bilir hangi dilsiz ayna içiyor namahrem güzelliğini

ah göğsümde hamayıl gibi taşıdığım çöl ezgisi
böğrüme giren bir sancı gibi dizlerimin üstüne çökertip
öyle bıraktın beni

oysa…
bu öküzün boynuzundaki yalan dünyada
bir dikili ağacım olmasa bile
şiir okur mutlu ederdim seni
avuçlarımı yakmak pahasına
ekmek ve tuz getirirdim
ana sütü gibi helalinden

ah Harran'da çatlayan toprağım
ah Munzur'da çağıldayan su gözem

yokluğunun kırbasından içtiğim zehre and olsun

vazgeçmezdim senden
vazgeçmeseydin benden