Ellerini ver bana, endişeliyim ,
Ellerini ver bana o derece hayal ettiğim.
O derece hayal ettim ki onları yalnızlığımda ,
Rahatlamam için, ellerini ver bana.

Onları aldığımda avcumun tuzağına,
Korkuyla, aceleyle ve de heyecanla ,
Elimin her yanından bana ulaşan ,
Kar suyu gibi onları avuçladığım zaman .

Bir gün bana nüfuz eden şeyi bilecek misin,
Beni altüst eden, beni bürüyen ?
Bir gün yüreğimi delen şeyi bilecek misin,
Beni ürperttiğinde ele verilen?

Böylece derin dilin söylediğini ,
Hayvanların o sessiz dilini,
Ağızsız, görüntüsüz, göz yansıtmadan ,
Sevmekten titremeyi, kelimeler olmadan.

Parmakların ne düşünür bir gün bilecek misin,
Bir anlık zamanda tuttukları av için ?
Bir gün bilecek misin onların sessizliği
Tanıyacak, bilinmedik bir şimşeği ?

Kalbime şekil veren ellerini ver bana ,
Dünyanın hiç değilse bir an sustuğu orda .
Ellerini ver bana, ruhumun uyuduğu ,
Ruhumun sonsuza dek uyuyacak olduğu .

Louis Aragon (1897-1982)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu