Her yaz defile, şenlik ormanlar bölgesinde,
Kuş, çoban, yolcu gelir serinler gölgesinde.

Yaz sonu hazan vakti, günler hüzne kasedir,
Gökyüzünde rakseden zenci, baş rakkasedir.

Hoyrat fırtına eser bulut başlar ağmaya,
Derebeyi sonbahar, girişir son yağmaya.

Soğuk, sıcağa galip, hazan vakti deniyor,
Yeşil çok dirensede, hep sarılar yeniyor.

Yapraklar tutunamaz, hicrana bulaşırlar,
Çaresiz daldan kopar, toprağa ulaşırlar.

Yazki yeşil ağaçlar kara kuru haliyle,
Bakar kalır serilen, sarı desen halıya.

Rüzgârların önünde gazel düşler yollara,
Kuşlarda az uğrarlar dost bildiği dallara.

Sonra ne yolcu uğrar, ne çobanlar tanırlar,
Gölgelenen yaklaşmaz, belki de utanırlar.

En şuh kahkahalarla, rüzgâr alaya alır,
Kış boyu unutulur, kederle yalnız kalır.

Bir ümidi olmayan çekemez böyle derdi,
Hiç şüphesiz ayrılık, onları mahvederdi.

Yaprak ağaca hasret, ağaçda yapraklara,
Bekleşirler sürer dert; kara düşer, aklara...

Özcan İşler