sana hoşcakal demek bu hayatın çirkinliğine merhaba demektir
tanrım eksik bırak beni gelip tamamlasın diye



bir kadının gözlerinden bakıyordu şair
imgeleri dökülmüş şiir küpeştesinden


sus tabancasına saklanan hıçkırıklarına kış
sonbahar inerken gönül dağlarına
sokaklarda kasımın ıslak yüzü

üşür şiir
girer noktayla, virgül susturulmuş imgelerin koynuna
delirir harfler deler kağıdın göğsünü
yirmi dokuz geceyi üryan bırakırken kadın
kırmızıya bulanır sözcükler

adam suskun bir kapı gıcırtısından düşerken sokaklara
dudak kıvrımlarında aynı öykünün kahramanıdır yıllar sonra

Kirpiğin den ecel dokunurken gözyaşlarına

düş görür
kanatları ayrılık yorgunu
bir serçenin ardı sıra
Kadın dil yarasıdır adamın dudaklarında

her hazan mevsimi depreşir kadının sevdası
öyle derin ki sızısı
dilinde etmeye korktuğu yeminler

gözyaşını yaza
ölüm tohumlarını İlkbahara eker

adamın cehennemi görmeden ateşi görür gözleri
yatağında çığlık çığlık
sancılı büyür kadının adı

parmak uçlarında küf kokusu
avuçlarında üryan bir damla göz yaşı
demli bir çay sıcaklığında d/üşme vakti
gözü pınarlarından

bilmez kadın
adamın eceli iki dudağının arasında
git demek
kal diye bilmek kadar uzun
kadın terleyen saçlarından toplarken hüzünleri
omuzlarından isyanlar uğurlar gecenin koynuna
her rüya sonrası kül tablasına düşen izmaritler gibi
boynunu büker adam

kadın notası eksik bir şarkıdır artık
parmak uçlarında telaş
içinde tarifsiz heyecan
düş kurmayı unuttuğu zaman

adamın başı musalla taşı
Yutkunduğu salâ sesi
göz çukurunda çığlık
söyleyemez hangi sancı
geç kalmanın düğümüdür boğazında
Gece taş oturur
hüzün mermi sıcaklığında

Esmer bir kadının koynunda şiirler masal olur
masallar şiir


adamın üzerinde vebali taze gözyaşı
genzinde debelenen ses,
dilinde acı bir tat
duldasını kaybetmiş ağaç
esintisini yitirmiş rüzgar gibi
kim/sessiz
tek başına
ıssızlığına uyanırken kaldırımlarda
yarı uykulu, yarı sarhoş

evlatlık verir kadının yokluğunu
kaldırım taşlarına