Yüreğim nar ı ateşte yanarken
Benliğim kor alevler içindeyken
Mücadele gücüm azalsa da
Yine de yılmıyorum
Herşeye rağmen
Yüreğimden baharlar devşiriyorum
Yangınlar içinden güller deriyorum...

Her ne kadar istemesem de
Hüzün vefalı bir dost olmuşken şimdilerde
Neşe sevinç kapatmışken penceresini
İnadına umudu salıyorum gökler ötesine
Gözyaşlarımla gökkuşağını çağırıyorum
Çocuklar gibi altından geçmek için
Koşuyorum büyük bir inançla..

Binbir türlü engelle uğraşırken
Mutluluk yolunda
Çile dergahında terbiye dersi alıyorum
Yollar çakıl taşlarıyla dolu olsa da
Tek tek kaldırma telaşına giriyorum
Sabırla metanetle
Acının içinde huzuru yudumluyorum..

İnancımın kutlu gölgesinde
Kavrulsada içim
Serinliyorum aslında
Nardan nura koşuyorum belki de
Belki de yollar açılıyor bu sebepten
Gözyaşlarım beni hüzün köprüsünden
Neşe vadisine götürmek için uğraşıyor..

Kimbilir
Bu gece nasıl bir sabaha hazırlık yapıyor
Bu kış bağrında ne baharlar taşıyor
Bu rüzgar hangi şerleri uçuruyor üzerimden
Bu sel hangi günahlarımı temizliyor
Hayat denen bu yolda
Kimbilir beni daha neler neler bekliyor..

Aslına bakılırsa
Yalnız da değilim bu yolda
Her ne kadar öyle gibi hissetsem de..
İyisi kötüsü içiçe
Zalimi mazlumu yanyana
Şeytanı meleği görev başında
Bir hayat bu haddizatında..

Aslında bu hayat
Bir imbikten geçirmek ister gibi
Herkesi tek tek kolaçan ediyor
Sonsuzluğa uzanan yolda
Sadece kendine düşen vazifeyi yapıyor
Yani bu devran böyle gelmiş
Böyle de gitmeye devam edecek gibi gözüküyor
En büyük görev de
Bu imtihan dehlizinde çırpınan
Biz ademoğullarına düşüyor..