Yüreğim nar ı ateşte yanarken
Benliğim kor alevler içindeyken
Mücadelem ne kadar kavi
Yine de yılmıyorum
Herşeye rağmen
Yüreğimden baharlar devşiriyorum
Yangınlar içinden güller deriyorum...
Her ne kadar istemesem de
Hüzün vefalı bir dost olmuşken şimdilerde
Neşe sevinç kapatmışken penceresini
İnadına umudu salıyorum gökler ötesine
Gözyaşlarımla gökkuşağını çağırıyorum
Çocuklar gibi altından geçmek için
Koşuyorum büyük bir inançla..
Binbir türlü engelle uğraşırken
Mutluluk yolunda
Çile dergahında terbiye dersi alıyorum
Yollar çakıl taşlarıyla dolu olsa da
Tek tek kaldırma telaşına giriyorum
Sabırla metanetle
Acının içinde huzuru yudumluyorum..
İnancımın kutlu gölgesinde
Kavrulsada içim
Serinliyorum aslında
Nardan nura koşuyorum belki de
Belki de yollar açılıyor bu sebepten
Gözyaşlarım beni hüzün köprüsünden
Neşe vadisine götürmek için uğraşıyor..
Kimbilir
Bu gece nasıl bir sabaha hazırlık yapıyor
Bu kış bağrında ne baharlar taşıyor
Bu rüzgar hangi şerleri uçuruyor üzerimden
Bu sel hangi günahlarımı temizliyor
Yaşarsam beni kimbilir daha neler neler bekliyor
Aslında
Yalnız değilim
İyisi kötüsü içiçe
Zalimi mazlumu yanyana
Şeytanı meleği görev başında
Bir hayat bu haddizatında
Ve aslında bu hayat
Bir imbikten geçirmek ister gibi
Herkesi tek tek kolaçan ediyor
Sonsuzluğa uzanan yolda
Sadece kendine düşen vazifeyi yapıyor
Anladım artık işi
Maalesef ki bu devran böyle gelmiş
Böyle de gitmeye devam ediyor..