[ italik ]
Kime kahredeyim kime kızayım,
Bu derdimi bana veren de Sensin,
Kafamı taşlara nasıl vurayım,
Bu aklı fikri mi veren de Sensin,



Dünya çok garip bir imtihan yeri,
İmtihanı biten bekler eceli,
Arkadan geliyor bir insan seli,
Buncasın yediren içiren Sensin.



Kimi doğar yaşar sonunda ölür,
Kimisi annenin karnında kalır,
Kimi de akılsız fikirsiz olur,
Buncanın aklını veren de Sensin.



İnsanlar beğenir verilen aklı,
Herkes aklı fikri kendinde saklı,
Tamahtır insanlar toplar dünyayı,
Tamah-ı dünyayı veren de Sensin.



Güzellik bazen başa olur bela,
Zenginler eline bakar fukara,
Zekatın vermeyen düşecek nara,
Altunu gümüşü veren de Sensin.



Arifler dalmamış asla dünyaya,
Alimler ilimle çıkmış huzura,
Resulün mirası bir hırka kırba,
Şerefi izzeti veren de Sensin.



Aşıklar istemiş Senden cenneti,
Dünya senin olsa beklen eceli,
Neyine güvenir bu insan nesli,
Nefsimi şeytanı veren de Sensin.



Hüdayi sonunda cennete girsek,
Resulün Eshabın an be an görsek,
Sohbet-i Resulle kıvama gelsek,
Cennetin cemalin veren de Sensin.

10.12.2018//KIRIKKALE
HİDAYET DOĞAN OSMANOĞLU