Kapanırsa yüzüne kapılar birer, birer,
Açık kalan tek kapı; bil ki rahmet kapısı.
Günahkar olan dahi bin bir ümitle girer,
Sonuna kadar açık, bil ki rahmet kapısı.


Nedamet duygusuyla yalvarıp yakınarak,
Sonsuz huşu içinde, günahtan sakınarak,
Gönlünce gel yeter ki, edebin takınarak,
Sonuna kadar açık, bil ki rahmet kapısı.


İnsan bazen suç işler bilerek, bilmeyerek,
Kendine kuyu kazar; elinde kazma kürek,
Nihayet aşka gelip, pişman olursa yürek,
Sonuna kadar açık, bil ki rahmet kapısı.


Herkes kendi halini iyi bilir elbette,
İnkar etse ne olur? Göreceksin ahrette,
Kerameti arama; görünüşte, surette,
Sonuna kadar açık, bil ki rahmet kapısı.


İnsan nereden gelir, şimdi nereye gider?
Çoğu zaman gafletle ömrünü heder eder,
Kudreti sonsuz olan, seni de kabul eder,
Sonuna kadar açık, bil ki rahmet kapısı.


Harama el uzatıp, kul hakkı yememeli,
Şirke düşmemek için, yalan söylememeli,
Gönülden bir tövbeyle Hak’tan af dilemeli,
Sonuna kadar açık, bil ki rahmet kapısı.


İpek kefenin olsa, gümüşten de tabutun,
Ahrette faydası yok zümrüdün ve yakutun,
Bazen arşı titretir, inan mahzun sükutun,
Sonuna kadar açık, bil ki rahmet kapısı.



Sabri Koca