Önceleri..!


Mevsimlerle hiç işim olmaz,
yaz kış yağmur kar demeden
kaf dağının eteklerinden
çağıl çağıl çağlayarak akar inerdim.


çoğu zaman
yolumu gözleyen gariplerin
tarlasında,bağlarında
mola verir,hal hatır sorar,
öyle geçerdim..!

ne durulur,ne yorulur
deli taylar gibi,gem vurulmaz,
zirvelerden menzilime koşar dururdum.


ta ki
deryama kavuşuncaya kadar.


sanki
gül yüzüme
huyuma,suyuma
hasretmiş gibi.!

hep açık ağzımla
gözbebeklerinin içine içine akar,
ondan sadece,bir tatlı söz beklerdim..


Şimdi o..


okyanusunun kollarında
gününü gün ederken

ben ise..
bir damla suya hasret
kurumuş yatağımın kıyısındayım..!

yok artık..
çakıl taşlarımın şıkırtısı
ne de kurbağalarımın
senfoni orkestrası.!

öksüz kaldı
salkım söğüt ağaçlarım
o berrak sularımda
oynaşan irili ufaklı balıklarım
öksüz kaldı hiç dinmeyen çavlanlarım


ne geldiyse sizden geldi,
ah o benim, vicdansız
duyarsız,vefasız insanlarım..!!



Mahmut Mücahit Özdemir
19.11.2018 / Berlin