Bir Soner vardı hayal kurardı hep toz pembe
Umudun yeşerdiği, bir gündü her Perşembe

Bir Soner vardı hayat doluydu içi dışı
Çiçekler saklı bahar sanırdı kara kışı
Bir Soner vardı yazık öldü gitti bir gece
Anılırdı her yerde adam, »üstad-ı hece«
Şiir yazardı aşka, Leyla’ya, nazlı güle
Niye yazdığını kim, nasıl, nereden bile
Yorgundu yetim ruhu, anlamadı el alem
Dünyada sırdaş oldu kağıtla kara kalem
Sev beni dedi ama duyan, gören olmadı
Yıkılan gönül sarayını bir ören olmadı
Saçlarına dokunmak zor gelirdi ellere
Kanatsa da dikenler, sarılırdı güllere
Bir Soner vardı içi kanardı damla damla
Acı çekerken dalga geçtiler bu adamla
Bir tepeye oturup uzaklara bakardı
Uçan turnalara yanık türkü yakardı
Gözlerinin içinde dilenen biri vardı
Zavallı sevgi için ellere çok yalvardı
Uzundu kirpikleri, parmakları misali
Dıştan bakıldığında soğuk gelirdi hali
Kendini beğenmezdi, içi hayli ezikti
Ruhunun yüzü ise derin derin çizikti
Teslim oldu bir gece kahrına kaderinin
Ayşe sandı ki gülecek yüzü Soner’inin

Bir Soner vardı işte, açık gitti gözleri
Sevin sevilin oldu, kalanlara sözleri