her gün kendimi attığım göl kenarında
huzurun ayak izi
ve damarlarımızdaki tümsek aynaki resmimiz
dört gözle bizi bekliyor sevgilim



hani sen aniden çıkıp geliversen
suda şiir yazan aksimden öpüversen
şu asırlık sızımı şefkâtinle sarıversen
o banka oturup
içsek kahvemizi hõpúrdete hõpürdete
sonra túm hücrelerimizle sadâkat yemini edip
avuç içlerimiz sevinç gõzyaşlarımızla dolana dek
alkış tutsak kuğuların sımsıcak dansına



âhhhh işte sevgili
kocaman bir çığlık kopuyor bağrımdan
aslında biz hüzünlü bir akşam üstü tanışmıştık seninle
ve elindeki papatyalar aşk için nasıl da sırılsıklam ağlıyordu


...hatırla sevgili



ay dolunay da değil
beni sana taşıyan
leylekler de terketti buraları
griye çalan gõzlerimden
yağmur yağıyor taaa oralara
şimdi bir rúzgâr olup
şiirimin ağlaklığını dindirsen ya sevgilim...






nagi han