Bu sekseninci kadar, üzülmemiştik Ata’m!
Eserinin içi hep, hainlere yurt oldu…
Nereden tutarsan tut, geliyor tutam, tutam;
Kabrine göz diktiler, o içime dert oldu…

Şu başa gelenlerin, tek düşmanı senmişsin!
Umurlarında değil, kaç düveli yenmişsin!
Kadir bilmezler için, hep boş yere yanmışsın;
Vatanımda kim varsa, hepsi de namert oldu!

Bir ucube yönetim, sorsan yerli ve milli…
Bir ünite kan alsan, Emevi çatal dilli!
Milleti yedik, yuttuk, dolunca tüm dantelli;
Tüm asker kaçakları, şimdi civanmert oldu…

İlkokullarımızda, andımızı kaldırdık!
Gençliğe hitabeni, depolarda soldurduk!
Anne ve babaların, saçlarını yoldurduk;
Umudumuzun rengi, koyu lacivert oldu…

Eserin cumhuriyet, yerlerde sürünüyor!
Değer verdiğin kızlar, çarşafa bürünüyor!
Yurdumun manzarası, bir çirkin görünüyor;
Kaportası bozulmuş, sorma Ata’m pert oldu…

İndirdiler nikâhı, üç yaşına sanırım!
Oğlancı ve sübyancı, ben bu aklı tanırım…
Öyle adileştik ki, demeye utanırım;
Evvel hatun bir idi, şimdilerde dört oldu…

Her yıl, “On Kasım” günü, hasbıhale gelirim;
İçimi açar, döker, biraz moral bulurum…
Ülkem böyle giderse, ben kahrımdan ölürüm!
Ata’m bir emir gönder, titrememiz şart oldu…

Sorum hep aynı Ata’m, kimle kurdun devleti?
Bu devleti kurarken, yok muydu Türk milleti?
Birkaç meczup türedi, yordu Cumhuriyeti;
Senin övdüğün millet, artık hep mankurt oldu!

Antalya-2018/11

Halil Şakir Taşçıoğlu