Mutlu olduğu bir akşam, büyük annem,
Şarap içmişti iki parmak kadar
Bizimle konuşuyordu başını sallayarak :
-Ne aşklarım olmuştu bir zamanlar !
Ne kadar pişmanım
O derece tombuldu kolum ,
Düzgündü bacaklarım,
Ama geçti zamanım !


Ne ! Anne uslu değilmişsiniz demek !
-Hayır, gerçekten ; alımlıydım
Yalnız on beş yaşında onu kullandım,
Zira geceleri uyumazdım.
Ne kadar pişmanım
O derece tombuldu kolum ,
Düzgündü bacaklarım,
Ama geçti zamanım !

Anne, iyi kalpli miydiniz?
-Evet, çok iyi, öyle ki
On yedi yaşında, Lindor kendini bekletmedi,
Ve uzun zaman da beklemedi,
Ne kadar pişmanım
O derece tombuldu kolum ,
Düzgündü bacaklarım,
Ama geçti zamanım !

Anne, Lindor öyleyse hoşa gitmeyi biliyordu ?
-Evet, yalnız dört ay hoşuma gitti ;
Ama hemen sonra Valère’I* beğendim ;
Bir anda iki mutluluk geldi.
Ne kadar pişmanım
O derece tombuldu kolum ,
Düzgündü bacaklarım,
Ama geçti zamanım !

Nasıl ! Anne ! İki sevgili birlikte ha !
-Evet onların her biri beni aldattı ama.
Siz anlamazsınız, daha akıllıca,
Evlendim büyük babanızla.
Ne kadar pişmanım
O derece tombuldu kolum ,
Düzgündü bacaklarım,
Ama geçti zamanım !

Anne, aileniz ona ne dedi ?
-Hiç ; ama sağduyulu bir eş yumurtada,
Kabuğu önceden kırılmışmı
Bilebilirdi.
Ne kadar pişmanım
O derece tombuldu kolum ,
Düzgündü bacaklarım,
Ama geçti zamanım !

Anne, ona sadık oldunuz mu ?
-A ! Bu konuda susuyorum,
Günah çıkaran rahip onu öğrenemedi
Yeter ki Tanrı’ya hesap vermeyim.
Ne kadar pişmanım
O derece tombuldu kolum ,
Düzgündü bacaklarım,
Ama geçti zamanım !

Çok sonra, dul kaldıınız anne.
-Evet ; ama, neşem sayesinde.
Rahibi iyi karşılanır,
Kilise yeni değilse.
Ne kadar pişmanım
O derece tombuldu kolum ,
Düzgündü bacaklarım,
Ama geçti zamanım !

Anne biz de sizin gibi mi yapmalıyız ?
-Eh, torunlarım, siz ne dersiniz,
Ben büyük annem gibi yapınca,
Siz de benim gibi yapmaz mısınız?
Ne kadar pişmanım
O derece tombuldu kolum ,
Düzgündü bacaklarım,
Ama geçti zamanım !

Pierre-Jean de Béranger (1780-1857)

Valère* : Valer okunur.