kırmızı pabuçların yoktu çocuk
beyaz bir gülümsemen vardı
papatyalar açardı orda
beyaz zambaklar
bir kucak anne susamı
nasıl fırsat vermezdi umutsuzluğa
gülmekten geçilmezdi evinizin beyaz badanalı duvarları
kıkırdaşarak inilirdi bir kaç basamaklı tahta merdivenlerden
sanki hayat gülmek doğururdu
seninle aynı kaderi paylaşan arkadaşlarınla


tülden kabarık elbisen olmadı hiç
saçın örülürdü arkaya kemik gibi sımsıkı
okula giderken iki kocaman kurdele takardı annen
bayramlarda kurdelen olmazdı ama
bir bayram diktiği elbiseyi saklar
ikinci bayrama giydirirdi
bugün anlattın yeğenine
boyun uzayınca kısalan elbise eteğinin altını
açıp uzatıldığını
o beli yukarı çıkmış vişne çürüğü rengi elbiseyle
kardeşlerinle, bir de fotoğraf çektirdiğinizi
o masum gülüşünle
nasıl gülümsediğini



binaların boyu kısaydı
yüreği uzundu insanların çocuk
git git bitmeyen sevgi ekili bir tarla düşün
güler yüzlü insanlardan geçilmezdi
ekin de ekilirdi ama
hasat başkaydı


kim bozdu sahi bu büyülü halleri
tutunduğun hantal yıllar mı
adamlar mı?

yeterdi bir naylon ayakkabı, basma entari
gülümsemene
güller açmış bir kalbe
satın alınmazdı ki sevgi
vardı..


22. 08. 2018 / Nazik Gülünay