Kurudu göz pınarlarım akarak!
Önce bütün sevdiklerim gittiler…
Kalan ömrüm geçti ağıt yakarak;
Hepsi beni, kedere gark ettiler…

O kadar çok severdim ki onları…
İstemezdim, bitsin sohbet anları!
Zor gelirdi, bütün hafta sonları;
Hepsi gidip, cennette park ettiler…

Belki onlar çok memnundur yerinden!
Düşünürüm ben her gün en derinden!
Ne soran var, ne haber hiç birinden;
Şimdi hepsi, Ukbayı bark ettiler…

Bu dünyada, örnek idi her biri…
Sağlığında, hepsi bir toy kamberi!
Şimdi amber kokuyordur makberi;
Onlar yeni, cenneti fark ettiler…

Hayattayken, ne güzeldi bu âlem!
Tadı vardı, her ne ise, nevalem…
Düşünmezdik, acep ne der elalem;
Herkes birden, nasıl da çark ettiler…

Karaman-2018/08

Halil Şakir Taşçıoğlu

TDK:

Ukba: ahret, öbür dünya…
Bark: ev, yapı, yuva…
Kamber: sadık dost…
Nevale: yiyecek, içecek, azık…

Vezin: 4+4+3=11

RESİM; HAFIZIN KABRİ...