Sen;

Yakıyorsun yürekleri
Kan ağlatıyorsun gökleri
Leyla’nın hasretiyle yaşayan
Sesini işitip te kavuşamayan
Mecnun’sun.

Sen;

Ruhlarda bir sızı
Özlerde bir sancı
Göklerde şahin bakışlı
Kalplerin sessiz dervişi
Keklik’sin.

Sen;

Endamı güzel, duruşu güzel
Bakışı güzel, gamzesi güzel
Dostluğu güzel bir sırdaş
Azap ikliminin ateşini söndüren alev
Gülizar’sın.

Sen;

Yapraktaki küçük çiğ tanesi
Meltem rüzgarının azizesi
Ötelere duyulan ümit meşalesi
Bahar sabahının neşesi
Gonca’sın.

Sen;

Kaynağı gönülden olan sözlerin
Gönüllere huzur eleyen dillerin
Uzakta unutulan rüyalar
Umutla beslenen hülyalar
Aşk’sın.

Sen;

Uzaklarda, gurbet ellerde
Ulaşılamayan bir bayram sabahı
Aynı havayı soluklayan orkide
Gül çehreni cihana yayan mızrak
Başak’sın.

Sen;

Bir lale yüzlü, ürkek bakışlı
Kumral ka’küllü al yanaklı güzel
Nilüfer çiçeğinin renkli dimağı
Elaya taş bastıran kardelen
Can’sın.