yazdıklarını yaşamayan,
hayatı boyunca hiç savaşmadığı halde,
savaşmış gibi yazan şair;
yalancı mıdır? söyle sûfî…

bu bir şiir değildir; hayatın şiiridir.
var mı yazmaya cesaret edebilecek olan?
veya gerçekten şair olan?…

şiir dediğin nedir ki sûfî?
ne büyük keramet üç mısra yazmak!
senden iyisi yok,
senden büyüğü yok
boşver bütün bunları!..

“işte sana hayatın resmi…”
ister bakın avun,
ister bakın dövün…

nereye baksan bir kerâmet ilâhî,
nicedir sabah olmuyor…
çocukluk düşlerimi terkederken,
ergenlik düşlerime…
beklediğim leylâ nicedir gelmiyor!…

yalanım diyor;
// dünya gibi…
ama ben; dünyayı da seviyorum…
bütün yalanlarınla leylâ sen;
leylâya giden yoldun belki de,
// âh sen…
ne kadar yalansın,
ve ne kadar doğrusun…

işte hayatın fotoğrafı,
neresinden bakarsanız bakın,
elde kalan tek şey;
// hüzün ve gözyaşı…
ister gel, ister gelme,
ister vur, ister vurul,
ister öl, ister ölme,
// leylâ değil misin;
âh Lâ
ve âh
LeyL-â..

gidersen eğer,
bir fotoğraf da senin için koyarım;
hayatın gözbebeklerinin içine bakan…
ne bir savaşta yenilmiş,
ne ölmüş,
ne de öldürülmüş…

“sen ölümsüzlük nedir, bilir misin?”

hiç birşey’i yazacakken ‘herşeyi’ yazdım,
‘herşeyi’ yazacakken, ‘hiç bir şey’i yazdım…
sen ‘hiç’ nedir bilir misin Leylâ,
gündüzler Leylî bir kör karanlığa terkederken kendini,
her şeyini bir leylâ uğruna tükettin mi,
söyle LeyLâ,
LeyL vakti!

“işte sana hayatın resmi” Leylâ;
ister bakın avun,
ister bakın dövün…

“âh Leylâ
sen ölmek nedir ne bilirsin?
hiç yaşamadın ki…”

“işte sana hayatın resmi”
ve resme iliştirilmiş;
en az resim kadar ağır birkaç sitemkâr söz…
kendini med-cezîr’lere kurban etmemiş;
ne bâkire bir kadındır,
ne bâkir bir erkek,
“adam’dır sözlerim, âdeme yakışan…”

“işte sana hayatın resmi” Leylâ
bir o kadar yaşanmış…
“ne olur ölmem!”…
yaşanmamış bir aşk kadar yalan değildir,
bildiğin bütün yalanlar.
aşktır ki;
ya yaşarsın, ölmek için…
ya ölürsün, yaşamak için…
gerisi vesâiredir…
“âh mine’l aşk!…”

işte sana hayatın resmi
işte sana hayatın resmi
işte sana hayatın resmi…