“ve sen geldin, ilk defa kokun düştü ağaçlara
gül dendi sonra da o dallarda açanlara GÜLÜM…”


Kaç gece o meleklerle buluştu
Kanatlandı yüreği nura uçtu
Bir seher vaktinde sana kavuştu
Annenin gönlüne hoş geldin gülüm

Kollarına aldı, baktı öylece
Dolunaya döndü gözünde gece
O gül adın oldu dilinde hece
Dedenin gönlüne hoş geldin gülüm

Bakışı ufukta, eli semâda
Yüreği hüzünde, dili duada
Seni bekledi hep Ümmü’l Kûra’da
Ashabın gönlüne hoş geldin gülüm

Hep üşüdü sensiz ezelden beri
Her taşında esti sanki zemheri
Şimdi gelişinle bir bayram yeri
Hirâ’nın gönlüne hoş geldin gülüm

Senden önce her yeri kuru toprak
Şefkate susamış, dört yanı kurak
Sen geldin ya, yeşerdi yaprak yaprak
Mekke’nin gönlüne hoş geldin gülüm

Talihsizdi aşktan, sevgiden yana
Zincirle bağlıydı zalim hazana
Vuslatın boyadı onu bahara
Cihanın gönlüne hoş geldin gülüm

Gelişin üstündü elbet her işten
Yetim, öksüz güldü ilk defa içten
Çöller nur ağladı sanki sevinçten
Ümmetin gönlüne hoş geldin gülüm

İSMAİL ASLAN