(Neyzen Tevfik sarhoş olduğu bir gün kalabalık bir caddeden geçerken
Aniden bağırmış:
Ulan orospu çocukları.

Yoldaki herkes bir anda neyzene dönmüş.
Neyzen: Ne kadar da çokmuşsunuz. . .

Ahh canım Neyzen Tevfik siz o kalabalığı bir de bu gün görseydiniz!)


Oysa ne güzel insanlar sevmişim ben
Hem öyle böyle sevmek değil bu
Sevgilerin en eskimezi en görkemlisi
Ve RUHUMA en yakışanıyla

O çocuk kalbimin çok derin köşelerinde saklamış
Aklın ne olduğunu anlamadığım yaşlarda
Kazımışım Onları akıl dağarcığıma…

Öyle ki;
Süre gelmiş bu sevgiler taa o günlerden bu günlere
Rotasını hiç şaşırmadan
Masmavi bakir okyanuslardan çıkıp
El değmemiş sonsuz maviliklere
Gökyüzüne…

Nasıl da güzel nasıl da doğru ve yeri doldurulamaz
ne denli önemli insanlar sevmişim ben...
Kendime olan saygım güvenim ve sevgim de
Belli ki bu yüzden…

Yaradan’ nın hiçbir ülkeye ve o ülke toplumuna
Asla reva görmediği bu dehşetli bu korkunç
Ve baş edilemeyen sayısız belalardan ben;

Yaradan’ın bazı toplumlara
Gerçek lütfu olduğuna inandığım
Bu güzel bu özel ve bu bilge insanların
Ruhuma şifa veren nurani ışıklarına sığınıyorum…