Bir Kralın sarayı varmış dillere destan
Hakikaten güzelmiş önündeki gülistan
Güllerinin dalları, duvarlardan aşarmış
Onları görmek için halk oraya koşarmış
Kimi uzanıp koklar, kimi de seyreylermiş
Bağban kıskanınca da insanları peylermiş
O bahçede açarmış, rengi en güzel güller
Onlara bakarken mest olurmuş bülbüller
Nisanla bahar gelir bağ ile bahçelere
Sakalar eşlik eder, öterken serçelere
Sarayın gülzarında, çiçekler açar dallar
Böyle bir güzelliği anlatmadı masallar

İçinde bir gül vardır ki ihtişam sahibi
Ona gönlünü vermiş, sarayın andelibi
Fakat sesine seda, bulamamış gülünde
Onun gözü var imiş saraydaki sülünde
Padişah çok severmiş bu kuşu kafesinde
Hiçbir ahenk, tatlılık, olmasa da sesinde
Sülünün tüylerine, bayılır mest, olur gül
Onun hayranlığını anlamsız bulur bülbül
Üzülür bu duruma, elinden bir şey gelmez
Hüzn ü kederinden, günlerce yüzü gülmez
Sonunda karar verir , aşkını beyân eder
Maşuku ret edince, feryad u figân eder
Gülün gözü “sarayda”, güzel sülün kuşunda
Kuşu kendine çekmek, vardı hoş kokuşunda
Bülbül parmak kadardır, sülün ile kıyasla
Ondan başkasını “yâr” kalbul etmedi asla
Gül, güzelliğe meftun ve mağrur bir çiçekti
Zavallı bülbül aşktan ve harından çok çekti
Yine de hiç bakmadı ona yâr-i bivefa
Yetecekti gülseydi, simâsına bir defa

Sülünden başkasını, görmedi gülün gözü
“Yanıma yakışmazsın” oldu ona son sözü
Bülbül kırıldı ama mecburen sustu dili
Güneş batar batmaz terk etti, sarayı, ili
Günler ve aylar geçti, dönmedi gülzârına
Gömdü gitti aşkını hayal denen mezarına
Su içerken nehirden didarını yumardı
Yüzünü balıklar görmese diye umardı
Zira çirkin bulurdu, simasını sülünden
Güzellik ayırmıştı onu güzel gülünden

S / AYE 29 MAYIS 2018 / ESKİŞEHİR

KELİME:
Andelib: Bülbül
Didar: göz
Bivefa: vefasız.
Gülistan: gül bahçesi
Sülün: Bir kuş türü