HABİBİ NECCAR'a ithafen...

Yaşadın bu yerde yüksek bir dağda
Şehirden uzakta bir mağarada
Duan yankılandı Arş-ı Âlâ’da
Keşke kavmin bilseydi bunu keşke…

Bir gün, aşarak o nice illeri
Geldi yanına Tevhit elçileri
El verdin, elini tuttu elleri
Keşke kavmin görseydi bunu keşke…

Sen onlara, onlar sana şahitti
Aranızdaki söz Hakk’a ahitti
O sonsuz müjde size aitti
Keşke kavmin duysaydı bunu keşke…

Elçiler davetçi, halk davetliydi
Ama “Karye” o gün zulüm yeriydi
Mühürlü kalbi sevgide geriydi
Keşke kavmin bilseydi bunu keşke…

Zalimler, elçileri saymadılar
“Sizi taşlarız” deyip uymadılar
“Ey kavmim” deyişini duymadılar
Keşke kavmin duysaydı seni keşke…

Şehrin ötesinden koşarak geldin
Ne soluk aldın ne de nefeslendin
“Uyun elçilere” diye seslendin
Keşke kavmin uysaydı sana keşke…

Adadın kendini dava uğruna
Aldırmadın tozuna, çamuruna
Tutmadan seni o taş yağmuruna
Keşke kavmin duysaydı seni keşke…

Şehadetle süsledin son anını
Duydun Yüce Mevlâ’nın selamını
Son demde sana Hakk’ın ikramını
Keşke kavmin bilseydi onu keşke…

Nice zaman geçti senin ardından
Yadın doğuyor her sabah dağından
Bir mabet doğdu senin adından
Keşke kavmin bilseydi bunu keşke…

Şimdi “Karye” değil bir Antakya var
Sen ise O’nun yüreğinde bir yâr
Sana dua eder şimdi her bahtiyar
Keşke kavmin bilseydi bunu keşke…

İSMAİL ASLAN / SON ÇALIŞMALARIM'dan...